Onder mij woont een Afghaans-Iraans gezin. Soms zeg ik Albanees-Irakees, ik haal die dingen door elkaar. Bij Malta en Málaga doe ik het ook, als jongetje al had ik het met Marokko en Mallorca.
Ik zocht het op: een inwoner van Afghanistan heet een Afghaan. Spontaan zeg ik Afghanees, vandaar wellicht die Albaanse verwarring met de Albanees.
Wahid heeft een frituur, achter het station. Geen obscure pitabar dus, en hij werkt er met witte jobstudenten. Ik heb het over wit ‘omdat blank in tegenstelling tot zwart een positieve connotatie heeft’. Dat soort nonsens bedenkt de Nederlandse NOS-hoofdredacteur Marcel Gelauff, maar goed, als ik daarmee weer een lange teen vermijd … Lag het aan mij, ik maakte er roze van. Maar dan is het woordspelletje weg natuurlijk.
Met hun dochtertje praten Wahid en Asma Nederlands. Wahid vindt het vast lastig dat ik het er over heb. Hij is namelijk het liefst gewoon Belg. Alleen de geuren van kurkuma en komijn, fesenjun en mantu’s en chelow kabab verraden een verschil.
Ik mag mijn buren. Wahid en Asma laten multiculturalisme slagen, gewoon omdat het er niet steeds over gaat. Ík ben degene die erover begint. Hoezo, al die vreemden zetten de sociale cohesie overal onder druk?
MAAR: Wahid reed nog nooit het gras af. Een hiaat in het inburgeringstraject! Hijzelf gaat vrijuit: ooit bedekte bos en gras Afghanistan (ongeveer Frankrijk groot) nagenoeg helemaal, maar de woestijn kreeg vrijspel door jaren oorlog en illegale houtkap: slechts 2,5% rest groen. Op die 16.300 km² (pakweg Wallonië) krijg je nooit 38.000.000 Afghanen het grasmaaien geleerd. Waarom zouden ze ook.
Bij hun intrek liet ik het gezinnetje de gemeenschappelijke tuin. Geen getuinier meer voor mij. Mijn grasmachine kregen ze erbij. Wahid keek een beetje vreemd bij dat cadeau. Krenkte ik hem misschien? — In Zorgen voor mama (Eén, kijktip) zagen we pas nog hoe vernederend een gift soms voelt.
Vorige maand was het hoge woord eruit. “Djoast, kan u mij helpen het gras afrijden?" Ik maakte van die geestige vraag net geen Lapperre-spot: “Of ik mee tegen de Taliban wil strijden? Hahaha, maar allee, articuleer eens wat beter!” Jaja, ik ben me er eentje …
De hof verwilderde intussen stevig. “Nog even en hij heeft het aan de stok met Anatol,” bedacht ik. De naburige Anatol is van het type mijnheer Braeke (zie de gelijknamige blog) en zou Wahid dra wijzen op de verwijderplicht van woekerend onkruid ter voorkoming van zaadverspreiding naar aangelegen woonerven. Maar, laat mij die mythe ontkrachten: het Veldwetboek voorziet die maatregel niet! Anatol kan slechts trachten Wahid ertoe te overhalen te wieden. De wet laat onder geen enkele omstandigheid toe dat u de vegetatie bij uw buur vernietigt!
Met de verwondering van een kind luisterde Wahid naar mijn uiteenzetting over de grasmaaier. “Toro!,” begon ik fors. “De absolute top! Onthoud dit: Grasmachine kopen? Koop een Toro! Laat je niks wijsmaken over Husqvarna. Het is als The Beatles en The Stones. Toro is The Beatles!”
“Heeft … Toro … geen bak?,” vroeg hij. Klaarblijkelijk deed hij prospectie.
“Ahaaaa, neen!,” deed ik verontwaardigd, ik aaide het kenmerkende dieprode maaidek. “Het is te zeggen: dat kan. Maar: dit beestje … mulcht! M-u-l-c-h-t!” Ik legde de machine voorzichtig op haar zij. “Ze vermaalt het gras dat in plukjes blijft liggen, die voeden de bodem en dàt scheelt dan weer groene bak! Mos heeft geen kans! Tripel winst! Je hebt goud in handen!”
“Wacht, ik doe het je even voor,” fluisterde ik, ik voelde de gêne van een man die op zijn drieëndertigste nooit eerder het gras afreed. “Zelfstandig kabelbeheer is uitermate belangrijk!,” riep ik, onbedacht, over het zoemen heen. “Houd de kabel steeds rechts! Als de kabel rechts ligt gaat de rest vanzelf!”
Te allen prijze diende vermeden dat Asma zou worden betrokken. Grasmaaien blijft een mannenzaak en een elektrisch model is eigenlijk al flink over de rand — zie de robuuste benzine-aangedreven zelftrekker. De kabelgeleidster hoort bij slaafse mannetjes die in de stad met plastieken zakken achter hun vrouw aan hollen.
In een klein uur klaarde Wahid de klus. Hij verbrak daarmee mijn tijdsrecord (1h 27 min). Hij scheen ontevreden. “Volgende keer gebruik ik de bak,” klonk het enigzins argwanend, alsof ik hem een ferme blaas wijsmaakte. “Ik wil gras zoals Anabole. Glad, zonder bloemetjes erin.” Maai Mei Niet vond hij maar een gek idee: het gras staat hoog, er is een machine, wat is het probleem? Kijk, dat is nu cultuurverschil. In Azië maakte ik het vaker mee: “Hoezo, ik bied u mijn brommer aan en u gaat die berg op wàndelen?”
Daags nadien keken Asma en Hannah urenlang naar hoe Wahid vierentwintig plantjes uit hun potje duwde, putjes maakte, de kluitjes er omzichtig induwde en de gaatjes toedekte. Hannah werkte, ritueel bijna, met haar gietertje af. Ik beval Wahid nochtans zo’n hip wild bloemenakkertje aan, voor de bijtjes. Maar dat is niet het idee dat hij van een bloemperk heeft. Twaalf begonia’s en evenveel afrikaantjes stonden netjes op een rij, aan een kant van de tuin, in een stukje omgewoelde aarde. Weinig andere planten, alsof hij het erom deed, trekken minder bijen aan dan begonia’s en afrikaantjes.
Wat een avontuur, wat een wonder. Of: hoe Wahid, Asma en Hannah mij doen verbazen.
2021, 5 juni, Kessel-Lo (Frituur Station) (België). Foto: Mohammed Abdullahi.
Frituur Station (FB: @frituurstationkessello, frituurstationleuven.be (-10% bij online bestellen + afhaal) is gelegen aan de Martelarenlaan 17 te Kessel-Lo, achter het station (kom uit de voetgangerstunnel richting Kessel-Lo, neem de trap aan de rechterkant en stap binnen!).
Vind je deze post leuk? Geef hem een hartje!
Deze post delen op Facebook of Twitter? Dat is heel eenvoudig: klik op de knop linksonder en klaar. Een comment toevoegen kan maar hoeft niet.
Maak (opnieuw) kennis met mijn voorbeeldige buur mijnheer Braeke (blog).
Deze blog verscheen op 11 juni 2021 als (ingekort) opiniestuk in De Morgen onder de titel 'Wahid en Asma laten multiculturalisme slagen, gewoon omdat het er niet steeds over gaat' (digitaal, enkel abonnees) en 'Topgrasmachine zonder bak' (papieren krant).
Comments