Beluister de blog
Nick Cave stelt zeventien keramiekmannetjes tentoon in Wassenaar. Het lijken van die gipsen kerstfiguurtjes. Kunstkenners rollen nu de ogen: zij weten dat het Staffordshire-achtige beeldjes zijn. De cultuurredacteuren van Knack en De Morgen raken er niet over uitgepraat. Kitsch wordt edelkitsch omdat een gewaardeerd muzikant hem maakt.
Ik respecteer Nick Cave, voor zijn arbeidsethos (hij gaat elke dag in kostuum naar zijn studio) en zijn bescheidenheid. In ’22 at hij daags voor een optreden zomaar de huisgemaakte champignonkroket in de Berchemse Frieterij. De man heeft klasse. Dat de Studio Brussel-presentatrices een ganse dag met een natte broek rondlopen wanneer zijn nieuwe plaat uitkomt snap ik minder. Voor sommigen is Cave (Wild) God. Period.
Meester, coryfee, autoriteit, eminentie … er zijn muzikanten die niet eens meer moeten presteren. En ze zijn met velen (75 jaar popmuziek brengt een massa grote namen voort). Nepobaby’s, die generationele netwerkerij, ontwrichten daarenboven zonder gêne de markt. Dat maakt het voor nieuwkomers steeds lastiger. Ene Joost Elli spreekt erover mee. Iemand beweerde Lisbeth Yes, zijn nieuwste singletje, luttele weken na de release, in de kringloopwinkel te zijn tegengekomen. Sommige mensen verstaan niet dat ik andermaal een plaatje wilde maken. Wetende dat het opnieuw nauwelijks zou worden opgemerkt. Voor een beter begrip verwijs ik graag naar The Daily Elli’s (nog zo’n miskend mammoetwerk). Daar gaat het vaak over The doings , The Deep Yes … Niettemin is er altijd de ontgoocheling. De rouwtheorie van Elisabeth Kübler-Ross heeft het over fase 2: de woede. Dat is wat u hieronder leest.
Er is het gezegde ‘kwaliteit komt altijd bovendrijven’. Op managementsite.nl klinkt het anders: “Mensen die inhoudelijk goed zijn, zijn dikwijls slecht in dit te verkopen.” Kijk, dit gaat over mij. “Mogelijk geldt ook het omgekeerde: dat mensen die erg goed zijn in zichzelf te verkopen, inhoudelijk zwak zijn. CV’s gaan vooral over hoe goed iemand zichzelf kan verkopen. Werkervaring zegt weinig over wat iemand kan. 10 jaar ervaring als leidinggevende zegt niets over leidinggevende kwaliteiten. Het zegt alleen iets over het vermogen de baan te behouden. Maar: je kunt er natuurlijk wel een mooi verhaal van maken!” ‘Verhaal’! Het modewoord is gevallen! Rika Ponnet gebruikt het in elke zin. Alles moet tegenwoordig ‘een verhaal’ zijn.
Het zou flauw zijn mijn floppen slechts te wijten aan mijn gebrekkige verkoopkwaliteiten. Natuurlijk is mijn niveau betwistbaar. Maar dat geldt ook voor heel veel succesvolle muziek. Goesting is koop. Pluggen doe je vandaag online gewoon zelf. Echter blijft het overwegend een mensenhand die bepaalt wat de nationale media haalt. Wie geen catalogus heeft (een nummer of tien) wordt simpelweg overgeslagen. Mediamakers op kop willen 'een verhaal', smeuïgheid aan een artiest kunnen toevoegen. YouTube is het maaiveld. Voor wie daarbovenuit wil steken blijft de radio het middel. Radio 2 is nog steeds van onschatbare waarde. Daar domineert ene Luc Tirez. Wellicht gelukkig voor hem, weet niemand hoe hij eruit ziet. Maar elk Vlaams muzikant beseft het: als Luc het niet lust kan je het schudden. Bij Spotify maken ‘curatoren’ de dienst uit: zij stellen de grote playlists op (Release Radar, Discover Weekly, er bestaat trouwens wèl een officiële Radio Joost Elli). Door Spotify opgepikt worden en op een van hun populaire afspeellijsten belanden kan simpelweg een doorbraak betekenen. Opnieuw: geen eigen cataloog is quasi kansloos. Ter ontnuchtering: elke 1,4 seconden komt er een nieuw liedje bij. Vandaag staat de teller op 100 miljoen. Wie wil betalen vergroot zijn kansen. Ik dokte een paar honderd euro aan Playlist Push, dat je nummertje wereldwijd bij particuliere curatoren aanbiedt, die in jouw genre populaire playlists maken. Ik kreeg respons van tien van hen. De meesten waren aardig. In de stijl van: fijne song, maar net niet. Keep up the good work, Djoest. Anderen waren tamelijk recht voor de raap. Praat voor de vaak. Resultaat tot dusver: 0 selecties. Wie het wil maken zal ervoor moeten werken. Instant succesnummers als Mart Hoogkamer die zich vanop een strand met een stuk in de kraag weet te lanceren, zijn uitzonderlijk. Misschien heeft hij ook wel betere looks. (En hij zingt natuurlijk niet slecht.) Veel optreden loont. Ik treed niet op. Dag in dag uit met een story op de sociale media staan, het helpt. Ik sta niet elke dag met een story op de sociale media. Mijn geest is al ziek genoeg, ik hoef er geen brain rot bij …
Wat is dan de bekrachtiger? Wel, tijdens een warme zomer de studio in, in een iets te koele kelder met drie jongens van 46, 53 en 65 jaar, neven onder elkaar. Vanuit een heel klein idee iets maken, boetseren, schaven. Discussiëren, slikken, het hoofd buigen. Samen eten, napraten. Om dan, na een maand of drie met iets te komen, waarvan we zeggen: dat is verdomd goed. En we zijn al met drie die het zeggen! Lisbeth Yes is een puur en onbespoten bio-streekproduct. Geteeld op volle grond van familiale vriendschap. En de rest is niet zo heel belangrijk. Het proeft (h)eerlijk. Hier hebben ze het: ons verhaal.
Vindt u deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje!
Delen op Facebook of X kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
Wilt u graag reageren? Dat kan beneden op deze pagina (opgelet: uw reactie is zichtbaar).
2024, 13 december, Heverlee (Kringwinkel ViTeS) (België). Foto: Luc Mues.
Luister hier op Spotify naar mijn nieuwe single Lisbeth Yes (rechtstreekse link naar song). Of kijk naar de clip op YouTube.
Luister hier naar Joost Elli Radio op Spotify.
'Klunstenaar' is ontleend aan de Radio 1-rubriek Het ontbreekwoord (in Nieuwe feiten).
Dank aan Elien Boermans voor de telkens verrukkelijke catering!
Comments