Kessel-Lo, 12 februari 2021
Dag Joost
Een gedachte-experiment. Stel:
Je wordt wakker en alles is hetzelfde als de vorige dag. De kat van de onderbuur miauwt alsof het klagen elke dag opnieuw dient te worden uitgevonden. De toneeltjes, opgevoerd bij de buren en fragmentarisch zichtbaar door de uitnodigende vensterramen, tonen een voortkabbelende soap. De bakker stelt een piccolo voor omdat de klant die net naar buiten wandelt de laatste pistolets heeft genomen. De krant brengt een reportage over een ophanden zijnde K3 wissel. Het Journaal opent met een fraudeschandaal bij een rode, neen oranje, neen gele, neen blauwe politica. De beurzen stijgen, de beurzen dalen. Er is te weinig water en de boeren klagen, er komt een zondvloed 2.0 op ons af en de boeren klagen. – Ach, er zit nu eenmaal weinig speling op ons dagelijks leven.
Op zich is dat een geruststellende, ja zelfs, louterende gedachte.
En nu komt het … Die ochtend word je wakker en je hebt nog nooit van de Beatles gehoord. Nog NOOIT. Weg. Elke herinnering, elk sentiment, elke mogelijke referentie is verdampt. Je bent een muziekliefhebber, fanatiek (opnieuw, voor de rest is er niets veranderd), maar bij Fab4 hoor je het in Liverpool donderen. Bij de namen John, Paul, George & Ringo denk je aarzelend en hoofdschuddend aan de vier evangelisten. Wanneer vier langharige jongemannen ostentatief een zebrapad oversteken en de omstanders mekaar grinnikend aanstoten, kijk je verdwaasd op. Er ontgaat je iets, maar wat?
Een gelijkgestemde ziel spreekt je aan: ‘Joost, de Beatles, daar moet je echt eens naar luisteren, die gasten zijn geweldig.’ Je staat open voor al wat goed en nieuw is, en dus zeg je: ‘Prima, volgende keer als ze op Werchter komen – (we gaan er voor het gemak vanuit dat zoiets in de toekomst terug mogelijk wordt) – koop ik zeker een ticket.’ Het duurt vervolgens even om je aan het verstand te brengen dat ze dan wel steengoed zijn, maar ook al stokoud (en dat twee bandleden het tijdelijke voor het eeuwige hebben geruild – pushing up daisies).
Met enig wantrouwen en onbegrip voor het ontbreken aan kennis die ieder ander mens op aarde lijkt te bezitten behalve jij, begin je als een gek Beatles-muziek te streamen van Spotify (het mag ook via Tidal). En wat gebeuren moet, gebeurt. Let it be (pun intended).
Al van bij de intro van Sgt. Pepper’s weet je, dit wordt groots, dit wordt supercalifragilisticexpialidocious. Je wordt weggeblazen, er openbaart zich een wereld die groter is dan je ooit had kunnen bevroeden.
Dít is waarom een mens leeft! Onbekende pareltjes ontdekken die zo’n proporties aannemen dat je er de contouren niet meer van kan zien. Overspoeld worden door een emotionele en/of intellectuele golf die de tsunami van Fukushima doet lijken op de waterrimpels rond een bad-eend. Dat heerlijke gevoel, iets sensationeel mooi te ervaren dat schijnbaar altijd al onder je neus lag en toch onzichtbaar bleef. Die kick, is er iets beters?
Wel Joost, het zeldzaam worden en uiteindelijk uitblijven van dat soort, haast spirituele ervaringen is een groeiende bezorgdheid bij mij. Het lijkt wel een gif, dat het verstrijken van de jaren in zich draagt. Niet het vermogen tot verwondering verdwijnt, maar de gelegenheden zelf worden schaarser. Heb jij je al eens afgevraagd: Wat als alles dat de moeite waard is, al eens is gepasseerd. Wat als vanaf nu er enkel herhalingen volgen? Variaties op een thema. Wat als elke mogelijke openbaring zich heeft geopenbaard.
En ja, natuurlijk, er gaan zich nog wel momenten voordoen waarvan je denkt: meer moet dat niet zijn. Maar wat als niets nog ooit zo’n impact zal hebben als die eerste keer Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band?
geen enkel boek je nog zo zal wegblazen als …
geen enkel muziekstuk als …
geen enkele liefde als …
geen enkel gerecht als …
geen enkele vriendschap als …
geen enkel kunstwerk als …
geen enkel … als …
Weerom jong en onbeschreven te zijn en met een blanco harde-drive de wereld in te wandelen. Wat een heerlijke gedachte. Niet dus? Nooit meer?
Of toch, misschien moeten we niet wanhopen. Nog niet. Nog even niet.
Twee zomers terug fietste ik in Noord-Vietnam tussen hoge kalkrotsen en rijstvelden met donzige eenden kwakend langs de kant van het pad, als betrof het een Disney versie van de Ronde van Vlaanderen. Een overweldigende ervaring. En enkele jaren geleden overkwam het me tijdens het beluisteren van Keith Jarrett. Keith is een jazz-icoon. Er zitten een paar van zijn Cd’s in mijn collectie. En toch was er een album dat aan mij aandacht was ontsnapt. Een briljant solo-optreden dat al jaren onder mijn neus lag en zich nu pas openbaarde. Een soort Sgt. Pepper’s revisited moment.
Het geeft me hoop dat er altijd wel ergens nog een pareltje valt op te duiken. In de muziek, literatuur, sport, natuur, relaties, reizen. Pas als we dood neervallen is het afgelopen, tot dan blijf ik alert voor een nieuwe Sgt. Pepper’s.
O ja, moest het je interesseren, het album dat me toen en nog steeds tot tranen toe kan bewegen heeft as titel: Keith Jarrett: The Köln Concert.
Ob-La-Da
Je kozijn,
Koen
Het fenomenale The Köln Concert van Keith Jarrett (ECM '75) luister je onder meer hier op Spotify.
Comments