De grondpijlen in de Colruyt zijn voor mij een thema. Hoeveel mensen ze ontgaan blijft verbazen. Ze zijn groot en wit op een donkere vloer.
Het is eenvoudig: neem de eerste gang, sla daarna telkens rechtsaf. Behalve de eerste, zelfs die is discutabel, zijn alle andere pijlen in feite overbodig. Corona valt bij Colruyt zo onmogelijk op te rapen.
Ik wandel, rechts, zonder koopverleiding de hele winkel door want let op de baan. Ik haal uitsluitend links in. Bij tegenliggers klapt het systeem in elkaar. Er valt wat voor een pijlpolitie te zeggen.
Ik stop achter mijn karretje. Het ene stilstaan - nooit parkeren! - is het andere niet. Bakpoeder is lastiger gevonden dan waspoeder. Dat vraagt speurwerk. Onachtzaamheid aan de linkerkant veroorzaakt snel verkeershinder.
Er zijn moeilijke en gemakkelijke gangen: bij de gezonde voeding ontstaat vaker kijkfile. Daar talmen de etiketlezers. Non-foodrayons zijn zelden hinderlijk, tenzij Pascale Naessens een nieuw boek uit heeft. De versmarkt is het lastigst. Daar dreigt chaos door de ontbrekende pijlen. Samen met de temperatuur daalt er de sfeer.
De guit pikt snel zijn zoutjes en frisdrank. De chagrijn dubt bij de noten en zaden en bij het superfood, de oerdiëter. Er schijnt verband tussen waar met grote ecologische voetafdruk en sérieux. Mechelse Pringles versus Peruviaanse avocado, Lubbeekse Ritchie tegen de maracuja uit Colombia.
Tropisch fruit kopen lijkt onprettig en tijdrovend. De pomoloog betast, besnuffelt en legt, ook in coronatijd, vaak terug. De bewuste consument hindert.
Soms landt een bioliefhebber aan. Wellicht de flexibio-eter. Färm of Origin’O zijn te duur, Biofresh bestellen druist tegen een of ander dwaas principe in. Er kan natuurlijk ook gewoon sprake zijn van transitie. Het labellezen verraadt vers gewekte interesse. Links of in het midden van de gang.
Zo’n confuus vrouwmens dartelde mij in de weg bij de bouillonblokjes, bio-voedingssupplementen staan naast de giftige smaakversterkers. Met haar schone Quechua-jas en -broek en Lowa-bergschoenen had ze vandaag niet gewandeld, het was al avond. Ze was onrustig, te mager en haar bril vergat ze ooit te vernieuwen. Ze zocht waarschijnlijk sint-janskruid. Ze ontleedde stuurs de kleine doosjes en zag mij niet. Haar aura zoog mij mee in haar depressie, het overkomt me vaker met dat soort figuren. Ik haalde snel links in, zo goed als het kon.
Aan de kassa kijk ik altijd in welke kudde ik sta. Schuin achter mij zag ik Adele, de nog wat molligere. Oranje bollen op de grond scheiden de trappelende meute. Daar hield ook Adele zich aan.
Vanuit het niets sprong de biodame in dat gat, haar karretje voor één achtste gevuld met biospul. Ze riep boos naar Adele. Die trok het het zich niet aan, ze had haar koptelefoon op. De singles haal je er ’s avonds zo uit: ze kocht een zak chips, een fles wijn en twee yoghurtjes, magere. Ze ging een fijne avond tegemoet. Van granolarepen en amandelmelk word je niet vrolijker. De hoge rekening helpt ook niet.
2018, 11 juli, Kessel-Lo (opening nieuwe Colruyt) (België). Foto: Steven Elli.
Comments