zkv
Het afgelopen jaar heb ik iets over mezelf geleerd. Na 50 jaar zou je denken dat zoiets niet meer tot de mogelijkheden behoort. Als je zolang in iemands hoofd woont zouden er geen geheimen meer mogen zijn, en toch kwam het als een verrassing. Wolken. Ik ben me vanzelfsprekend bewust van dit weerkundig verschijnsel – het tegendeel zou verbazen – maar tot vorig jaar waren ze niet meer dan een onderdeel van het dagelijkse decor dat zich toont aan iedereen die de moeite neemt op te kijken. Mijn fascinatie voor wolken is puur vormelijk, esthetisch zo je wilt, niet meteorologisch van aard.
Op weg naar het zuiden, ergens in de Bourgognestreek, viel me op hoeveel wolken er tegen de blauwe hemel opeengepakt zaten. Alsof Frankrijk net zoals met water ergens een enorm reservoir aanlegt met als doel andere regio’s te bevoorraden wanneer er schaarste dreigt. Aan de Côte d’Azur was die schaarste twee dagen voelbaar. Op dag drie betrok de hemel en een druilige ochtend bood een luchtspektakel ter compensatie. Een wolkentapijt golfde vanuit de zee het binnenland in. De zee was vlak, tam en blauw, hogerop schoven langgerekte wolkenrepen als een millefeuille over het land. Dankzij Monty Python's Flying Circus wist ik dat de hand van God elk moment met vermanende vinger doorheen het wolkendek kon priemen. – Het mirakel bleef uit. Voor een atheïst als ik zijn dergelijke fenomenen niet weggelegd. Ik keerde terug naar de keuken, stak mijn ongelovige hand door het schuim in de afwasbak en haalde de bordjes van het ontbijt boven.
2021, 23 juli, Kessel-Lo. Foto: Josefien Vandenborre.
De blog en de brievenpost zijn even met vakantie.
Tot 7 zeven september nog brengen we op deze site in de plaats daarvan elke dinsdag en vrijdag een zkv (zeer kort verhaal). Meer over het zkv vind je hier. De tot nu toe verschenen zkv's staan hier verzameld.
Vind je deze post leuk? Geef hem een hartje!
Deze post delen op Facebook of Twitter? Dat is heel eenvoudig: klik op de knop linksonder en klaar. Een comment toevoegen is altijd leuk.
Comments