Kessel-Lo, 2 juli 2021
Dag Joost
Met verbazing vernam ik dat je vrijwillig afstand hebt gedaan van een gemeenschappelijke tuin, en dit ten gunste van je onderburen, een sympathieke familie met Afghaanse wortels. Dat je de noden van een jong gezin voor de jouwe plaatst, strekt je tot eer. Een nobel gebaar, Joost, en zo kennen we je natuurlijk, al zal het feit dat je buurman een frituur uitbaat, ongetwijfeld hebben meegespeeld in je charmeoffensief. Ne kleine met stoofvleessaus en tartaar, hoe vaak heb ik je dat in mild beschonken toestand niet horen bestellen bij De Tweeling aan het station. De Tweeling is al een eeuwigheid verdwenen, jouw hunkeringen naar guilty pleasures ongetwijfeld niet. – Ongeacht je motieven: het vraagt moed om Vlamingen die uit den vreemde komen, liefdevol te bejegenen. Voor je het weet zit het rechtse trollenleger in je mailbox, en moet je – godbetert – onderduiken. Of erger nog, wordt jouw onderhoudende en urgente blog (en dus ook mijn maandelijkse 5 minutes of fame) zowaar gecanceld. Of is dat een guerrillatactiek van de wokies? Wie kan nog volgen? Ik alvast niet meer.
Wees waakzaam Joost: “No good deed goes unpunished”.
Ik hoop dat je geen spijt krijgt van deze opwelling van generositeit, en dan heb ik het niet over de potentiële dreiging vanuit een steeds verder naar extremen opschuivende samenleving – neen, ik heb het gewoon over dat stukje grasveld achter je woonst. Vaak weet je niet hoezeer je aan iets gehecht bent tot je het moet missen.
Ikzelf behoor tot de gelukkigen met een respectabele tuin, zicht op een aangrenzend bos, ingebed in een groene omgeving die uitnodigt tot wandelen. Tot voor kort was dat bezit een aangename bijkomstigheid. Een teken van welstand zonder goed te beseffen waarom. Een voorrecht dat vooral gesmaakt werd tijdens de eerste lentedagen en late herfstmomenten, en alle BBQ-sessies ertussenin. Af en toe werd het zelfs als een last ervaren wanneer het snoeiwerk zich niet langer liet uitstellen en de vervilte bodem snakte naar een verticuteerbeurt.
Sinds die uit de hand gelopen snotvalling van enkele Chinese vleermuizen, weten we wel beter. De tuin is heilig voor de modale Vlaming. De baksteen in de maag is vervangen door gazon in de bilspleet. Een huis in het groen met een tuin is de nieuwe must have. Immoagentschappen adverteren tegenwoordig niet meer: ‘Ruime woning met tuin’, maar: ‘Ruime tuin, met woongelegenheid’. Waar bezorgde ouders vroeger nog informeerden naar welke krant ze bij de vriend of vriendin thuis lazen, klinkt nu steeds vaker de vraag: wonen ze in een huis mét tuin of zonder? Wat ze eigenlijk vragen is: Komt hij of zij uit een pandemieresistente familie. Want geen tuin hebben, zo blijkt, kan desastreuze gevolgen hebben voor de bewoners en het nageslacht. Alcohol, drugs, kindermishandeling, gokverslaving, dwangneuroses, anorexia, boulimie, vereenzaming, obesitas, partnergeweld, sociaal onaanvaardbare hobby’s in de kelder, dagenlang rondlopen in ondergoed, masturberen tijdens een online PowerPointpresentatie, dat ongemakkelijke maar licht euforische gevoel dat je krijgt wanneer je je vijfjarige kleuter met ADHD na een uitputtende thuiswerkdag net iets te lang onder water houdt tijdens zijn dagelijkse badje – er gaan nog jaren doctoraatstudenten kunnen promoveren op de gevolgen van een ontbrekend stukje groen achter je huis. Ik geef het maar mee, Joost. Wees niet naïef, ook jij zal niet immuun blijken voor het claustrofobische gevoel een tuin te moeten missen.
Misschien begrijp je nu mijn welgemeende bezorgdheid, Joost, voor – sta me toe het zo te noemen – jouw ondoordachte beslissing afstand te doen van de omheinde vrijheid die je volgens de huurovereenkomst rechtsgeldig toekomt.
Mocht het je te veel worden in je Marie-Kondo appartementje, aarzel dan niet om met een strandstoel en frigobox naar mijn tuin af te zakken, een voetbadje lever ik gratis aan op eenvoudig verzoek. Als je wat geluk hebt, word je door zoemende bijtjes en kwinkelerende vogeltjes getrakteerd op een waar polyfoon intermezzo. De bonte verzameling fladderende vlinders zorgt voor een wervelend kleurspektakel. Het kabelende geluid van de waterpartij bij de buren helpt je aan de hectische buitenwereld te ontsnappen (tenzij je prostaat opspeelt natuurlijk, dan is het eerder hinderlijk). Mocht je de drang voelen tot fysieke inspanning kan je mits er gezelschap aanwezig is, een potje badminton of Spikeball spelen (ja, ik ben mee met mijn tijd), het staat achteraan opgesteld naast het geïmproviseerde hondenparkoers. Voel je meer voor een meditatieve activiteit, mag je ook het gras afrijden – de elektrische grasmaaier (met batterij!) staat in het tuinhuis, tussen de Weber en een half dozijn bussen Roundup.
Als jij gastvrij kan zijn voor een anderskleurige medemens, afkomstig uit een land, waar in mijn verbeelding nachtmerries naar toegaan om te sterven, dan is ontspanning en escapisme aanbieden op mijn pelouse, wel het minste dat ik kan doen voor familie.
Misschien nog één ding, Joost – en hier speelt ongetwijfeld mijn achterdochtige aard op – jouw Afghaanse onderbuur, je gaf het zelf al aan hoe ingeburgerd ook, kent ongetwijfeld nog niet alle fijne kneepjes van het Vlaming zijn. Blijf dus alert. Zou je op een dag ontwaken en een papaperveldje aantreffen waar ooit jouw gemeenschappelijke tuin lag, wijs hem er dan vriendelijk doch resoluut op dat een goede Vlaming naast begonia’s en afrikaantjes enkel koterij zonder bouwvergunning in zijn achtertuin neerpoot, in geen geval roesopwekkende planten, dat hoort, zoals iedere goede Vlaming weet, thuis in een afgelegen schuur of kelder.
Puff, the Magic Dragon,
je kozijn
Koen
2020, 26 juni, Kessel- Lo (België). Foto: Max Vandenborre.
Vind je deze post leuk? Geef hem een hartje!
Deze post delen op Facebook of Twitter? Dat is heel eenvoudig: klik op de knop linksonder en klaar. Een comment toevoegen is altijd leuk.
Comments