De robotmaaier van een vriend raakt niet hersteld. Iets met onderdelen uit China. Daarom beloofde ik hem tijdens zijn vakantie het gras te gaan maaien.
Links woont een jonkman zijn leven lang al onder moeders vleugels. Nu zorgt hij voor haar en bestendigt de moestuin van zijn dode vader. De haren naar voren gekamd en met gesteven broek lijkt hij leeftijdsloos. Ik schat hem zestig al kan het net zo goed vijftig zijn. Of zeventig.
Achterin de tuin, onder een eternieten leiendakje, ligt keurig, merkbaar lang al, vensterhout. “We moesten eens zonder gas komen te zitten,” zei vader vast ooit. Daarop de pmd-zak. De jonkman gooide er een fles in. Dan een soepblik en weer fles. Hij keek spiedend naar mijn maaiwerk: dit was duidelijk een toenaderingspoging.
“Die waren gisteren zeker blij met de regen,” wees ik naar zijn groensels. Waarover heb je het ook anders met mensen met een moestuin? Mensen met een moestuin praten over hun moestuin, mensen met een hond over hun hond. Het tuinakkertje meet hooguit drie bij acht meter, de helft braak, daarnaast een hagelwit kiezelpad. “Dat zijn vast aardappelen!” De aardappelplant herken ik uit de duizend.
“Ja hoor, grote kleine.” Hij kwam dichterbij. “En hier staan de boontjes.”
“O ja.”
“Die zaaide ik al opnieuw. Het is een ramp dit jaar.” Hij blies. “Ik ben al blij dat het gras van uw maat eindelijk af is. Al dat zaad waait mijn kant op.”
“Ha, dat is bijna gedaan!”
“Jaja, maar niet alleen nu! Die robot heeft geen bak en dat maaisel vliegt naar hier! Ik heb al ùren onkruid zitten uittrekken!” Dààrom was hij dus hier: dat moest er even uit. “Maar als het teveel wordt, spuit ik hoor.” Hij kreeg plots iets venijnigs en toonde een bidon, zonder opschrift, met een oranje goedje. “Glyfosaat,” fluisterde hij. “Roundup eigenlijk. Maar dat mag niet meer he.”
“Natuurlijk niet,” zei ik, “dat is puur vergif. Kankerverwekkend!”
“Die groenen maken ons van alles wijs.” Hier klonk de kwaadheid van een Vlaams Belanger. “De boeren mogen het nog wel gebruiken. En ik ken de boeren hier. Verstaat ge?” Of nee, van een CD&V’er.
Dat is het moment waarop je zegt: "Ik ga eens wat verder doen."
“En hoe denkt ge dat ik die steentjes zo wit krijg?,” ging hij door. “Bleekwater. Javel in ’t schoon Vlaams. Maar dat mag ook niet meer he.”
“Logisch, natriumhypochloriet, dodelijk voor alle leven in het water en de bodem.” Even laten voelen met welke stadsmens hij te maken had.
“We hebben al zijn leven met javel gekuist. Nu moeten we ineens producten kopen die drie keer zo duur zijn? Ze houden de mensen voor de zot. Wat kost een bus javel tegenwoordig? Vijf euro? Want je moet wel de goeie kopen natuurlijk, geen brol. Kijk eens naar mijn kiezels?”
“Ja, wit zijn ze wel.”
“En hoe komt het denkt ge dat er geen onkruid tussen staat?”
“Ik gok op azijn.”
“Azijn! Maar dat mag òòk niet meer he.”
“Naar het schijnt heel erg schadelijk voor de bijen. En die zijn met uitsterven bedreigd”
“Voor de bijen? Weer iets nieuws! Moet ge bijen hebben? Kijk, hier zitten toch bijen. Ze willen de mensen gewoon doen kopen. Azijn! In de Colruyt vijftig cent voor anderhalve liter. Ik gebruik het ook tegen de slakken op mijn spinazie.”
“Europa heeft al veel kapotgemaakt … En als de gas zo duur blijft ga ik in de winter toch eens aan mijn houtvoorraad beginnen. Voor het te laat is. Want dat mag binnenkort òòk niet meer he.”
“Is dat geen hout met loodhoudende verf?”
“Geen kat die dat weet. Mijn vader is hier negentig geworden. Zo erg zal het allemaal wel niet zijn zeker? Ik ga naar de koers kijken. Als ge eens boontjes moet hebben, laat maar weten. Hier weet ge wat ge eet. Eigen kweek. En allemaal bio!”
Het was voor deze man een hoogst bijzondere dag.
Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
2022, 13 juli, Leuven (België). Foto: Steven Elli.
Comments