In mijn straat staat een snoep- en drankautomaat. Net voldoende veraf om hem niet te moeten horen, het ding maakt herrie.
Aan de verkoopautomaat tref je de eetverslaafde, de alcoholist, de suikerjunk. De machine teert op snack attack-slachtoffers en gestopte probleemdrinkers die het niet langer houden. Wie naar de automaat kijkt, ziet de voorbode van alleen maar meer ellende: de kater, het schuldgevoel, de zelfafwijzing, de leugen — al dan niet tegen zichzelf.
De automaat verkoopt 24/7. Wie kampt met een BED* maakt zich geen zorgen: Rolo is steeds uit voorraad leverbaar, dat koopt verder niemand. Voor de alcoholist ligt dat anders: de onderste schuif is vaak leeg. Daar zitten de pinten. Bovendien vraagt bier uit een machine scoren handigheid en concentratie. Je bent maar beter nuchter.
‘Alcohol trekken, leeftijd checken.’ De vrolijke slogan vergoelijkt bijna de wandaad. Paspoort inschuiven dus. Helemaal stiekem drinken is het niet.
‘Jupiler via sneltoets.’ Wat in godsnaam is een sneltoets? Geen contactloos betalen. Munten steken, middels een lastig inworpsysteem waarvan je je afvraagt wie er ooit voor werd betaald om dit te ontwerpen. Let op de fijne motoriek. Want onderaan de automaat ligt traanplaat. Oorverdovend wanneer daar een cent op neerkomt, dat is te vermijden, de hele buurt is dan wakker. Nu nog de juiste rij kiezen.
De schuivers van de blikjes zijn genummerd. De toetsen niet. Gissen dus. Lege schuiven zijn stresserend, bij een verkeerde gok kan verspeel je geld. Minder bier dan. En nogmaals op de sneltoets duwen. Met een verschrikkelijke klap valt het blikje in de bak onderaan. Het blikje moet eruit, de bak kan er hooguit twee aan. De bak maakt lawaai. Gelukkig een zakje bij, pottenkijkers hoeven niet te weten dat er volop bier wordt getrokken. Vier, vijf, zes keer herhalen. Hopelijk zit er nog voldoende in. Belangrijk: na afloop pas niet vergeten mee te nemen.
Onlangs, toen ik na een avondje stappen thuiskwam, poogde een man wat bier te nemen. Het schoot niet op. Ik vroeg me af of ik hem zou helpen. Goed wetende waar hij doorheen ging. De craving naar meer werd onbedwingbaar. Hij stond op het punt zich verder te bedrinken, hij had vast goede redenen. Maar het ging hem niet lukken. Waarmee hielp ik hem het meest? Door hem onverrichter zake naar huis te laten gaan? Of door hem aan zijn spul te helpen? Misschien kon ik met hem praten, hem op andere gedachten brengen.
Het waren mijn zaken niet.
Vind je deze blog leuk? Geef hem onderaan een hartje!
Deze blog delen op Facebook of Twitter? Klik op de knop linksonder en klaar. Een comment op de sociale media toevoegen is ook altijd leuk.
2021, 24 juni, Kessel-Lo (België). Foto: Evrard Valvekens.
* BED: Bing eating disorder.
Comments