Er is weer een padel-rel. De verbolgenheid op de socials is groot nu een Brugse rechter een club het ballenslaan ’s avonds en op zondag verbiedt.
Ik ga niet padellen. Omdat ik weet dat ik daarmee mensen hinder. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat, uiteindelijk enkel en alleen ter mijner ontspanning, een buur een hartinfarct krijgt. Woon er maar eens naast …
Mij hoor je niet mopperen over de herrie van een bouwwerf. Het begint ’s ochtends vroeg en stopt met wat geluk om een uur of vier. Het is voorspelbaar, onvermijdelijk en vooral eindig. Een ander verhaal wordt het als bouwvakkers er de hele dag loeihard Nostalgie bij opzetten. Dat is namelijk nièt nodig. Dat is een dikke fuck you.
Voorspelbaar maakt verteerbaar. Je kan stellen dat slagwerkers en violisten niet in woonwijken horen. Maar dan halveert natuurlijk meteen het aantal muzikanten. Muziekmakers moeten oefenen. Dat kan in meeste gevallen in stilte, elektronisch. Oké, dat is niet geheel the real thing. En daar dan maakt ingesteldheid het verschil: namelijk de bereidheid op toegevingen doen. Het compromis in plaats ‘de rest van de wereld verdraagt het maar’.
De ene muzikant onderhandelt makkelijker dan de de ander. Er is zoiets als ‘toon me je instrument en ik zeg je wie je bent’. Soms lijkt het ziektegerelateerd: de kampvuurgitarist voelt moeilijk aan als het genoeg is geweest. Dat zie je ook bij ASS’ers. Maar veruit de hardnekkigste is de djembefola. Die komt er nooit op dat hij met zijn spel de mensheid verveelt, neen, andersom. Het zou een betere wereld zijn zonder djembés.
Ik woonde ooit in een rijtjeshuis naast een ietwat hooghartige (geen detail) vrouw. Ze zette haar buffetpiano tegen de muur. Het resultaat laat zich raden. Was haar spel lelijk? Niet eens. Wel ongevraagd. Er was nergens ontkomen aan. Dan wordt het hulpeloosheid. Meer nog: de radio moest uit want het was een kakofonie en de kinderen werden ervan wakker. Zo grijpt een piano-oefening werkelijk in. En is het het midden zoeken tussen verdraagzaamheid en egoïsme.
De dialoog lost veel op. Erkentelijk zijn, afspraken maken. Dat mag je verwachten van volk dat ervoor kies in dichtbevolkt gebied te wonen. Je kan niet willen in de stad huizen en je gedragen als een plattelandsmens. Als iemand ergens last van heeft is dat meestal terecht. We zijn niet allemaal chagrijnen, dat is me te gemakkelijk.
Een bevriend paar woont naast een drummer. Doorgaans oefent die elektronisch. Alleen speelt hij af en toe graag op zijn echte stel. Dat is invoelbaar. Ze kwamen daarover tot een vergelijk: elke avond van zes tot halfzeven geeft hij van jetje. Dat is perfect te verdragen. Iedereen blij: de knul leeft zich uit en het paartje doet wat voor een ander. Van dat laatste word je gelukkig.
Tachtig procent van de problemen met geluidsoverlast heeft te maken met de interpretatie ervan, leert onderzoek van de UZ Gent. Waarom de ene erin slaagt geluid te negeren terwijl de ander zich opwindt is onduidelijk. Alleszins speelt persoonlijke gevoeligheid een rol (zelfs erfelijkheid, er zijn ‘gevoeligere families’). Ook veelvuldige blootstelling aan lawaai op jonge leeftijd zou de tolerantie later verminderen. Men neme het mee in het het vaak rechttoe rechtaan solidariteitsdebat: het is niet allemaal zomaar aanstellerij.
Alleszins schijnt het zo dat eenmaal de focus gezet is op een geluid, het lastig omkeerbaar wordt. Vanaf dan zijn mensen geobsedeerd en bieden zelfs de dikste glaswolplaten niet langer soelaas. Ik kampte met zo’n idee-fixe toen ik op een boogscheut van een autostrade woonde. Men tipte me weleens mij er het geluid van de zee bij in te beelden, maar die metafoor werkte nooit. Elk rustpunt ontbrak. Die jachtige wereld waarin ik trachtte overeind te blijven raasde in mijn oor onafgebroken door: huilende vrachtwagens in dienst van de 24 uurseconomie, met nu en dan een levensmoeë biker.
De gezondheidsgevolgen van de akoestische vervuiling zijn volgens de WHO niet min: chronische stress, hart- en vaatziekten, psychische aandoeningen en, in mindere mate, stofwisselingsproblemen die leiden tot hoge bloeddruk, obesitas en zelfs diabetes. Het stemt tot nadenken. Er doet een getal de ronde dat in Vlaanderen om en bij de zesduizendvijfhonderd gezonde levensjaren per jaar verloren gaan door geluidshinder (al dient hier ook gehoorschade ingecalculeerd te worden).
Er is zo weinig stilte dat het binnenkort weleens commercieel goed zou kunnen worden. De eerste officiële initiatieven zijn inmiddels een feit, met de zogenaamde Quiet Parks. In het Oost-Vlaamse Dender-Mark ligt er zo een, het eerste van België. Het is nu wachten op een exclusiviteitscontract met de ijscoman-zonder-bel.
Een belangrijke factor is de relatie tot de veroorzaker van het geluid, vertelt nog eerdergenoemde studie. Net zoals het gevoel dat het te vermijden is. Dan is er immers al hinder, bij voorbaat, en kan het gaan cumuleren. Om maar te zeggen: de context is ontzettend belangrijk. Zie ook de bouwvakkers en Nostalgie.
Daarom ook maakt een goede burenrelatie veel meer mogelijk. En dat begint bij een simpele groet. ‘Zie mij’ lost zoveel op. Dit lijkt mij ein-del-ijk een gepast moment voor een Phil Bosmans-spreuk: “Vriendelijkheid verandert het leven.”
Vind je deze blog wel wat hebben? Geef hem onderaan een hartje! Delen op Facebook of Twitter kan ook: klik op de knop linksonder en klaar.
2022, 11 april, Leuven (Grote Markt, Sint-Pieterskerk) (België). Foto: Bart Cloots. Model: Floris Cloots.
Meer over Quiet Parks International op quiteparks.org. Klik hier om direct naar de pagina van Dender-Mark te gaan (Engels). Of kijk op visitgeraardsbergen.be.
Ook Vrtnws.be en Laat besteedden aandacht aan het gebied. Je kijkt de reportage hier (met op de pagina ook een kaart van tien stiltegebieden in Vlaanderen).
Link naar het kwaliteitslabel Stiltegebied in Vlaanderen: omgeving.vlaanderen.be.
Voor wie nog meer van stilte houdt loopt in Mechelen het culturele themajaar Zinderende Stilte.
Kommentare